Ενημέρωση

Η Κατίνα Τούση μοιρολογεί τον γιο της
Την 9η Μαΐου, κάθε χρόνου, δηλαδή σαν σήμερα, το Ασβεστοχώρι τιμάει ή μάλλον θα έπρεπε να τιμάει, γιατί τα τελευταία χρόνια δεν βλέπουμε να συμβαίνει κάτι τέτοιο, ένα παιδί του, το οποίο το 1936 έπεσε νεκρό κατά τη διάρκεια εργατικής διαδήλωσης. Μόνο που δεν ήταν απλά ένας από τους πολλούς νεκρούς που έδωσαν τη ζωή τους για τα δικαιώματα των εργατών, αλλά έμεινε γνωστός, ως ο πρώτος νεκρός του Μάη του ’36.
Το Μάιο του ‘36, λίγους μήνες πριν τη δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά, με διορισμένο όμως πρωθυπουργό τον μετέπειτα δικτάτορα, από τον βασιλιά Γεώργιο, άρχισε η μεγάλη απεργία των καπνεργατών.
Στις 9 Μαΐου οι αστυνομικές αρχές της Θεσσαλονίκης απαγόρευσαν στην πορεία των εργατών να πλησιάσει στο κτίριο διοίκησης της πόλης, με αποτέλεσμα να ξεκινήσουν σοβαρά επεισόδια. Ο 25χρονος Ασβεστοχωρίτης αυτοκινητιστής, Τάσος Τούσης, έπεσε νεκρός, από πυρά αστυνομικών. Ήταν το πρώτο θύμα στα γεγονότα του Μάη του ‘36. Οι απεργοί αμέσως ξήλωσαν μία πόρτα και τοποθέτησαν πάνω της τη σορό του νεκρού.
Όπως είναι γνωστό η φωτογραφία με το μοιρολόι της μάνας του νεκρού διαδηλωτή, Κατίνας Τούση, που θρηνούσε πάνω από τη σορό του γιου της, ενέπνευσε τον Γιάννη Ρίτσο, να γράψει τον «Επιτάφιο» τον οποίο μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης.
Νίκος Γιώτης
Τον καθιερωμένο ετήσιο Λαϊκό Αγώνα Ανωμάλου Δρόμου για αθλητές όλων… των ηλικιών, διοργανώνει την Κυριακή 8 Μαΐου (γιορτή της μητέρας), στις 11 το πρωί, ο Πολιτιστικός Σύλλογος Γυναικών Ασβεστοχωρίου, με σημείο εκκίνησης τον αύλειο χώρο του Κλειστού Γυμναστηρίου.
Όπως κάθε χρόνο αναμένεται να λάβουν μέρος σ΄ αυτόν παιδιά όλων των σχολείων του δήμου μας, χωρισμένα σε κατηγορίες ανάλογα με την ηλικία τους και την τάξη στην οποία φοιτούν, καθώς και ενήλικες συνδημότες μας (άνδρες και γυναίκες).
Σκοπός της εκδήλωσης είναι να προβληθεί και να ενισχυθεί η αγωνιστική διάθεση των νέων, η ευγενής άμιλλα και ο ανταγωνισμός, γιατί όπως αναφέρουν οι υπεύθυνες της διοργάνωσης, “ο Πολιτισμός και ο Αθλητισμός είναι ταυτόσημες έννοιες”.
Μετά το πέρας του αγώνα, θα γίνει κλήρωση για δύο τάμπλετ, στην οποία θα λάβουν μέρος – αυτόματα με βάση τον αριθμό συμμετοχής τους – όλοι οι αγωνιζόμενοι.
Σημειώνεται ότι εξαιτίας της πανδημίας η εκδήλωση δεν πραγματοποιήθηκε τα δύο προηγούμενα χρόνια.
Ν.Γ.
Αποκριά στο Ασβεστοχώρι
Η Κυριακή της Τυρινής, δηλαδή η τελευταία Κυριακή της αποκριάς, ήταν για τους Ασβεστοχωρίτες μέρα γλεντιού, ξεφαντώματος, αλλά και συγχώρεσης. Ήταν το αποκορύφωμα του κεφιού και της διασκέδασης που διαρκούσε ολόκληρη την περίοδο της αποκριάς κατά την οποία κυρίως οι νέες και οι νέοι, ντύνονταν καρναβάλια και χόρευαν σε καφενεία ή σε σπίτια, ενώ φορώντας τις παραδοσιακές φορεσιές του χωριού χόρευαν στην πλατεία «Μπαχτσέ» (εκεί όπου βρίσκονται από τη δεκαετία του ’70 οι πολυκατοικίες του χωριού).
Αποκριάτικο γλέντι στο ΚΑΠΗ το 1989
Κατά την τελευταία εβδομάδα της αποκριάς, μόλις σουρούπωνε, ντύνονταν καρναβάλια «κρυφά», όπως τα χαρακτήριζαν, δηλαδή κρύβοντας τα πρόσωπά τους με πανιά ή οτιδήποτε άλλο, αφού οι μάσκες ήταν δυσεύρετες τότε, και πήγαιναν σε φιλικά ή συγγενικά σπίτια. Εκεί έλεγαν αστεία και χωρατά, και οι οικοδεσπότες, τους κερνούσαν χαλβά αποκριάτικο (παστάκι) ή γλυκό του κουταλιού και ποτό και προσπαθούσαν να καταλάβουν ποιοι ήταν. Όταν καταλάβαιναν κάποιον έπρεπε να φανερωθεί και κάνοντας στη συνέχεια διάφορους συνειρμούς, σχετικά με την παρέα του και βλέποντας το σωματότυπο των άλλων, συχνά έβρισκαν και τους υπόλοιπους και έφευγαν για να πάνε σε άλλα σπίτια. Κάθε βράδυ οι δρόμοι γέμιζαν από δεκάδες και τα Σαββατοκύριακα εκατοντάδες μασκαράδες που όταν συναντιόντουσαν με άλλους χαιρετιόντουσαν εγκάρδια και προσπαθούσαν να καταλάβουν ποιοι είναι και συνέχιζαν για τους προορισμούς τους.
Οι περισσότεροι πάντως περνούσαν και από κάποιες ταβέρνες, όπου χόρευαν για λίγο και αφού τους κερνούσαν οι ταβερνιάρηδες ή κάποιοι πελάτες, αποχωρούσαν.
Κατά την προτελευταία εβδομάδα της αποκριάς, ντύνονταν «κρυφά» καρναβάλια τα παιδιά τα οποία μπορεί να μην πήγαιναν σε καφενεία αλλά έκαναν περισσότερη «φασαρία» στους δρόμους αλλά και στα σπίτια που επισκέπτονταν.
Όλα αυτά κορυφώνονταν την τελευταία Κυριακή της αποκριάς, κατά την οποία παρότι είναι της Τυρινής, και δεν έπρεπε να τρώνε κρέας, περιέργως οι Ασβεστοχωρίτες το μεσημέρι έτρωγαν κατσικάκι. Οι φούρνοι γέμιζαν από ταψιά με κατσικάκι, γιατί τότε δεν υπήρχαν ηλεκτρικές κουζίνες με φούρνους ώστε να ψήνουν οι νοικοκυρές στα σπίτια τους και το «έργο» αυτό το αναλάμβαναν οι φουρνάρηδες.
Το απόγευμα, οι νεώτεροι/ες πήγαιναν σε μεγαλύτερους, παππούδες, γιαγιάδες, θείους ή θείες τους φιλούσαν το χέρι και ζητούσαν συγχώρεση.
Οι γιαγιάδες ή οι θείες ετοίμαζαν από το πρωί και τους πρόσφεραν τυρόπιτα. Το βράδυ γλεντούσαν σε ταβέρνες του χωριού και το γλέντι αυτό διαρκούσε, συνήθως, ως το πρωί.
Κατά τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, τα εντυπωσιακότερα γλέντια γίνονταν στο καφενείο – ταβέρνα του Θόδωρου Αδαμάκου, που βρισκόταν κάτω από το κοινοτικό χάνι, στην κεντρική πλατεία του χωριού (απέναντι από το ΚΑΠΗ), επειδή κάθε χρόνο τη μέρα εκείνη ναύλωνε μουσικούς με ζουρνάδες. Ήταν τα όργανα που εξέφραζαν τους Ασβεστοχωρίτες και τα θεωρούσαν και ήταν άλλωστε τα παραδοσιακά τους, με τα οποία χόρευαν σε γλέντια και πανηγύρια τους. Είναι χαρακτηριστικό πως για τη συγκεκριμένη βραδιά πολλοί έκλειναν τραπέζι εβδομάδες ή και μήνες νωρίτερα.
Άλλοι γλεντούσαν σε σπίτια με συγγενείς ή φίλους, οι οποίοι σε όποιο σπίτι κι αν πήγαιναν έπαιρναν και δικά τους εδέσματα, ώστε να μην επιβαρυνθούν ιδιαίτερα οι οικοδεσπότες…
Όπου και αν διασκέδαζαν πάντως, έκαναν και το έθιμο της «χάσκας». Δηλαδή, έδεναν, αν βρίσκονταν στο σπίτι στην άκρη της βέργας με την οποία άνοιγαν οι νοικοκυρές φύλλα για πίτες, ενώ αν ήταν σε ταβέρνα ένα ξύλο που έφερνε η παρέα για το σκοπό αυτό, ένα σχοινί και στην άκρη του ένα παστάκι αποκριάτικου χαλβά. Ο μεγαλύτερος της παρέας ή της οικογένειας το κουνούσε μπροστά στα στόματα όλων που κάθονταν στο τραπέζι κυκλικά οι οποίοι προσπαθούσαν να το πιάσουν. Δηλαδή έχασκαν και γι αυτό ονομάστηκε «χάσκα».
Αναβίωση του εθίμου της “χάσκας” (1988) στο ΚΑΠΗ Ασβεστοχωρίου από τον Γιώργο Γανουτάρη
Όποιος το έπιανε αναλάμβανε εκείνος να κουνάει το ξύλο με το κομμάτι του χαλβά. Παλιότερα το έθιμο αυτό γίνονταν με αυγό, που μάλλον συμβόλιζε πως με το αυγό άρχιζε η νηστεία της σαρακοστής και με αυγό, το πασχαλινό, τελείωνε.
Την Καθαρή Δευτέρα οι νοικοκυρές καθάριζαν το σπίτι, έπλεναν τις κατσαρόλες για να μην έχουν λίπη, μαγείρευαν φασολάδα νηστήσιμη (χωρίς λάδι) και οι οικογένειες ξεκινούσαν τη νηστεία.
Νίκος Γιώτης
Μετά τις πρόσφατες χιονοπτώσεις, μια βόλτα στο περιαστικό δάσος Κουρί Ασβεστοχωρίου, ήταν για μένα μια… επιτακτική ανάγκη.
Το χιόνι κυριαρχούσε του πράσινου, που αυτήν την περίοδο έχει αρχίσει δειλά δειλά να ξεπροβάλει. Κι εκεί που απολάμβανα την ομορφιά του τοπίου με τις εντυπωσιακές εναλλαγές του, το βλέμμα μου επικεντρώθηκε σε μια κάτασπρη γκορτσιά (αγριαχλαδιά), η οποία από μακριά μου φαινόταν χιονισμένη, αλλά πλησιάζοντάς την διαπίστωσα πως το λευκό της δεν προερχότανε από το χιόνι, αλλά επρόκειτο για τα ολόλευκα λουλούδια της, τα οποία λες και με καμάρι επιδείκνυε σε όσους περνούσαμε από εκεί, μιας και επιβίωσαν παρά τις χιονοπτώσεις.
Αφού κοντοστάθηκα και απόλαυσα την ομορφιά της σε συνδυασμό με το χιονισμένο τοπίο, αποφάσισα να την απαθανατίσω φωτογραφικά, γιατί σκέφτηκα πως επρόκειτο για ένα μικρό… θαύμα της φύσης! Αρμονική συνύπαρξη του λευκού της ανθοφορίας και του χιονιού!
Στα “λευκά” το Ασβεστοχώρι
Μία ώρα σφοδρής χιονόπτωσης ήταν αρκετή, προκειμένου να ντυθεί, για πρώτη φορά φέτος, στα λευκά το Ασβεστοχώρι.
Χιονισμένες είναι κυρίως οι στέγες και τα αυτοκίνητα, αλλά -ευτυχώς- όχι οι δρόμοι και γι’ αυτό η κυκλοφορία γίνεται χωρίς προβλήματα.
Η χιονόπτωση συνεχίζεται με αυξομειούμενη ένταση.
Ν.Γ.


Η Κατίνα Τούση μοιρολογεί το γιο της
Την 9η Μαΐου, κάθε χρόνου, δηλαδή σαν σήμερα, το Ασβεστοχώρι τιμάει ή μάλλον θα έπρεπε να τιμάει, γιατί τα τελευταία χρόνια δε βλέπουμε να συμβαίνει κάτι τέτοιο, ένα παιδί του, το οποίο το 1936 έπεσε νεκρό κατά τη διάρκεια εργατικής διαδήλωσης. Μόνο που δεν ήταν απλά ένας από τους πολλούς νεκρούς που έδωσαν τη ζωή τους για τα δικαιώματα των εργατών, αλλά έμεινε γνωστός, ως ο πρώτος νεκρός του Μάη του ’36. Το Μάιο του ‘36, λίγους μήνες πριν τη δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά, με διορισμένο όμως πρωθυπουργό τον μετέπειτα δικτάτορα, από τον βασιλιά Γεώργιο, άρχισε η μεγάλη απεργία των καπνεργατών. Στις 9 Μαΐου οι αστυνομικές αρχές της Θεσσαλονίκης απαγόρευσαν στην πορεία των εργατών να πλησιάσει στο κτίριο διοίκησης της πόλης, με αποτέλεσμα να ξεκινήσουν σοβαρά επεισόδια. Ο 25χρονος Ασβεστοχωρίτης αυτοκινητιστής, Τάσος Τούσης, έπεσε νεκρός, από πυρά αστυνομικών. Ήταν το πρώτο θύμα στα γεγονότα του Μάη του ‘36. Οι απεργοί αμέσως ξήλωσαν μία πόρτα και τοποθέτησαν πάνω της τη σορό του νεκρού. Όπως είναι γνωστό η φωτογραφία με το μοιρολόι της μάνας του νεκρού διαδηλωτή, Κατίνας Τούση, που θρηνούσε πάνω από τη σορό του γιου της, ενέπνευσε τον Γιάννη Ρίτσο, να γράψει τον «Επιτάφιο» τον οποίο μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης.
Νίκος Γιώτης
Χριστουγεννιάτικα έθιμα του Ασβεστοχωρίου
Τα εορταστικά δρώμενα των Χριστουγέννων στο Ασβεστοχώρι άρχιζαν ουσιαστικά από τις 22 Δεκεμβρίου γιορτή της Αγίας Αναστασίας, οπότε οι γυναίκες καθάριζαν τα σπίτια και γι αυτό τη μέρα εκείνη την αποκαλούσαν “ξεσκονίστρα”. Την παραμονή πολλοί Ασβεστοχωρίτες πήγαιναν στο μοναστήρι της Αγίας Αναστασίας Βασιλικών να προσκυνήσουν τη χάρη της. Μέχρι την εποχή του μεσοπολέμου πήγαιναν με τα υποζύγιά τους (άλογα, γαϊδούρια, μουλάρια) ή ακόμη και με τα πόδια. Όπως έλεγαν παλιοί Ασβεστοχωρίτες, ξεκινούσαν νωρίς το πρωί, ώστε να φτάσουν αργά το μεσημέρι και αφού ξεκουράζονταν παρακολουθούσαν τον εσπερινό και κοιμόντουσαν στη μονή. Ανήμερα της γιορτής αφού παρακολουθούσαν τη θεία λειτουργία, επέστρεφαν στο Ασβεστοχώρι. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες συνεχίζουν να πηγαίνουν στη μονή αλλά με τουριστικά λεωφορεία ή ΙΧ αυτοκίνητα.
Κατά την ημέρα εκείνη οι άντρες έσφαζαν το γουρούνι που αγόραζαν μικρό (περίπου 15 – 20 κιλά) το καλοκαίρι και το εξέτρεφαν αυτούς τους μήνες με αποφάγια, βελανίδια και πασπάλι, με αποτέλεσμα να φτάνει την περίοδο των Χριστουγέννων περίπου τα 120 – 150 κιλά. Κατά τον τελευταίο μήνα το τάιζαν συνήθως με καλαμποκάλευρο, προκειμένου να κάνει περισσότερο λίπος που το αξιοποιούσαν, μετά το σφάξιμο, δεόντως. Στο σφάξιμο βοηθούσαν συνήθως κι άλλοι άνδρες, συγγενείς, φίλοι ή γείτονες επειδή ήταν δύσκολη… δουλειά και χρειαζόταν δύναμη για την ακινητοποίηση του ζώου αλλά και… χέρια στη συνέχεια για το καθάρισμά του. Παλιότερα κυκλοφορούσε σαν “ανέκδοτο” η περίπτωση ενός γουρουνιού που δεν κατάφερε ο ιδιοκτήτης του να το ακινητοποιήσει πλήρως την ώρα που προσπάθησε να το σφάξει, του ξέφυγε και έτρεχε μουγκρίζοντας να σωθεί στα στενά του χωριού, με το μαχαίρι καρφωμένο στο λαιμό του… Γιαυτό χρειάζονταν κυρίως πολλά χέρια.
Το σφάξιμο του γουρουνιού ήταν σαν μια γιορτή για όσους συμμετείχαν σ” αυτό, αφού πλαισιώνονταν από οινοποσία, ενώ οι νοικοκυρές κερνούσαν ό,τι φαγώσιμο συνοδευτικό μεζέ διέθεταν, όπως τουρσί, ελιές και τυρί αν υπήρχε. Οι πιο καλοί όμως μεζέδες προέρχονταν από το σφαγμένο ζώο, από το οποίο έκαναν τηγανιές. Πιο νόστιμα από οτιδήποτε άλλο όμως, ήταν τα «τσιγαρίδια». Επρόκειτο για κομματάκια ψαχνού κρέατος, που βρίσκονταν μέσα στο λίπος του γουρουνιού, το οποίο αφού έλιωναν ζεσταίνοντάς το σε υψηλή θερμοκρασία, το στράγγιζαν και έμεναν τα «τσιγαρίδια» τα οποία τηγάνιζαν. Στη συνέχεια το λίπος το άφηναν να ξαναπαγώσει και το διατηρούσν σε τενεκέδες ή κιούπια και το χρησιμοποιούσαν σαν βούτυρο στη μαγειρική, για πίτες ή για την παρασκευή γλυκισμάτων τα οποία μοσχοβολούσαν.
Έθιμα της παραμονής
Το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, σε όλα τα σπίτια έτρωγαν νηστήσιμα με κυρίως πιάτο τη φασολάδα και ο γηραιότερος άνδρας της οικογένειας πριν από το φαγητό θύμιαζε το τραπέζι και όλο το σπίτι. Το έθιμο αυτό τηρείται ακόμη στο Ασβεστοχώρι.
Αφού έτρωγαν, ένας από τους γονείς ή τις γιαγιάδες ή παππούδες αποσπούσε για λίγο την προσοχή των παιδιών και κάποιος άλλος έριχνε λίγο νερό στο τζάκι και στη συνέχεια έλεγε πως «κατούρησε ο καλλικάντζαρος», εξάπτοντας τη φαντασία των παιδιών και δίνοντας την ευκαιρία στους πιο ηλικιωμένους να πούνε κάποια σχετικά παραμύθια…
Από τη δεκαετία του ’50, στη 1 περίπου τα ξημερώματα των Χριστουγέννων, άνδρες και γυναίκες της χορωδίας του χωριού συγκεντρώνονται και “περιφέρονται” στους δρόμους του χωριού και ψάλλουν στις γειτονιές το “Χιόνια στο Καμπαναριό”. Η χορωδία αφού γυρίσει όλες τις γειτονιές καταλήγει στις 5 το πρωί στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, όπου αφού το ψάλλει για τελευταία φορά τα μέλη της πάνε και προσκυνούν τη “Γέννηση του Χριστού”. Την ώρα εκείνη αρχίζει και η θεία λειτουργία των Χριστουγέννων.
Είναι χαρακτηριστικό πως πολλοί κάτοικοι παρά την προχωρημένη ώρα ξαγρυπνούν και κερνούν στα μέλη της χορωδίας, διάφορα οινοπνευματώδη ή ζεστά ροφήματα για να ζεσταθούν, μιας και η θερμοκρασία συνήθως είναι κοντά ή κάτω από το “μηδέν” και διάφορα εδέσματα.
Το χριστουγεννιάτικο τραπέζι
Το χοιρινό με πρασοσέλινο ήταν το κυρίως φαγητό των Χριστουγέννων στα περισσότερα σπίτια. Σε άλλα, των οποίων οι νοικοκύρηδες εξέτρεφαν κότες και γι αυτούς ίσως το χοιρινό ήταν «πολυτέλεια» έκαναν κοτόσουπα και κοτόπουλο ψητό. Κοτόσουπα μαγείρευαν και έτρωγαν συνήθως μετά τη θεία λειτουργία των Χριστουγέννων και όσοι νήστευαν, ώστε να μην τους πέσει το κυρίως φαγητό “βαρύ” μετά από τόσες μέρες νηστείας, όπως έλεγαν.
Απαραίτητοι στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι ήταν και οι λαχανοσαρμάδες που συμβόλιζαν το “σπαργάνωμα” του Χριστού από την Παναγία.
Νίκος Γιώτης
“Θύμα” της οικονομικής κρίσης έχει πέσει και το Δάσος Κουρί, όπου τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί κατακόρυφα τα φαινόμενα της παράνομης υλοτομίας, με αποτέλεσμα ορισμένες περιοχές του να θυμίζουν “κρανίου τόπο”.
Μετά την άνοδο της τιμής του πετρελαίου, το πρόβλημα της λαθροϋλοτομίας στο, ουσιαστικά αφύλαχτο, δάσος του Ασβεστοχωρίου έχει γίνει έντονο, αφού επιτελείται μία περιβαλλοντική καταστροφή. Κάποιοι ασυνείδητοι κόβουν τα δένδρα, τα οποία γίνονται καυσόξυλα στις σόμπες ή τα τζάκια τους, ενώ οι υπάλληλοι του Δασαρχείου Θεσσαλονίκης φαίνεται να αδυνατούν να αντιμετωπίσουν το δυσάρεστο αυτό φαινόμενο.
«Μέρες της γερμανικής κατοχής θυμίζει η λαθροϋλοτομία στο Κουρί», δήλωσε ηλικιωμένος συμπολίτης μας, που εξέφρασε την ελπίδα το φετινό χειμώνα να σταματήσει η καταστροφή του δάσους μας πριν να είναι αργά…
Ν. Γιώτης
Φθινοπώριασε, καιρός για… κοπρίφκες
“Πάμε για κοπρίφκες”; Μια φράση που τις τελευταίες δεκαετίες έπαψε να ακούγεται στο Ασβεστοχώρι από παιδικά χείλη, όπως παλιά. Στη θέα των δένδρων και των καρπών τους έρχονται στη μνήμη των μεσηλίκων αλλά και των ηλικιωμένων σήμερα, τα φθινοπωρινά παιχνίδια τους στο σχολείο και τις γειτονιές. Είναι αλήθεια πως δεν τους ενδιέφερε τόσο η γεύση των γλυκών σκουρο-μωβ μικροσκοπικών καρπών τους (διαμέτρου ενός εκατοστού) ή οι θρεπτικές ουσίες που -όπως διαβάσαμε- περιέχει ο μικροσκοπικός καρπός της κοπριφκιάς (η επιστημονική της ονομασία είναι “μελικοκιά”), αλλά τα παιχνίδια που επινοούσαν μ’ αυτούς τα παιδιά.
Αφού έτρωγαν την κίτρινη ψίχα του καρπού τους, στη συνέχεια με φυσοκάλαμα -τα οποία ονόμαζαν “φαρκάτσια”- σημάδευαν άλλα παιδιά της παρέας τους προκειμένου να τα χτυπήσουν με το κουκούτσι -το οποίο καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του καρπού- σε έναν ιδιότυπο… κοπριφκοπόλεμο!
Όσον αφορά τα… υλικά – “πυρομαχικά” του κοπριφκοπόλεμου υπήρχαν άφθονα στο Ασβεστοχώρι αφού μάλλον το κλίμα του -όπως και της Θεσσαλονίκης- ευνοούν την ανάπτυξη των συγκεκριμένων δένδρων. Με έκπληξη βέβαια τα είδαμε -σε κάποια ταξίδια μας- στα προάστια του Μιλάνου καθώς και σε κεντρικά σημεία της πρωτεύουσας της Μαγιόρκας, την Πάλμα, κι αυτό κατά την προσωπική μου άποψη δείχνει πως ευδοκιμεί σε μεσογειακά – εύκρατα κλίματα…
Για όσους δεν γνωρίζουν για το συγκεκριμένο δένδρο, είναι φυλλοβόλο με χρυσοπράσινα φύλλα, τα οποία έχουν σχήμα λόγχης και από κάτω χνούδι. Είναι ανθεκτικό σε δύσκολες καιρικές συνθήκες.
Για το μάζεμα των κοπριφκών τα παιδιά αφιέρωναν αρκετές ώρες, πηγαίνοντας πολλές φορές με τους φίλους τους σε άλλες γειτονιές ή και στην άλλη πλευρά του χωριού και σκαρφάλωναν στα δένδρα προκειμένου να γεμίσουν τα σακουλάκια που είχαν εφοδιαστεί απ’ τα σπίτια τους. Παλαιότερα που δεν υπήρχαν σακούλες απλώς γέμιζαν τις τσέπες τους ή προσπαθούσαν να μετατρέψουν κάποιες μπλούζες τους σε… σάκους!
Η περιοχή με τις περισσότερες κοπριφκιές ήταν το κτήμα του Κύρου που βρίσκεται προς την περιοχή των λατομείων. Εκεί συναντιόνταν παιδιά από διάφορες γειτονιές και πολλές φορές σκαρφαλωμένα στα δένδρα επιδίδονταν στο αγαπημένο τους παιχνίδι με τα φυσοκάλαμα!
Τα παιδιά πάντοτε ήταν προετοιμασμένα και για… κυνηγητό, αφού πολλές φορές οι ιδιοκτήτες των χωραφιών όπου υπήρχαν κοπριφκιές μόλις τα εντόπιζαν τα κυνηγούσαν φοβούμενοι -όπως έλεγαν- να μην πέσουν και χτυπήσουν και βρουν κι εκείνοι τον μπελά τους…
Για να απολαύσουν καλύτερα τη γεύση τους τα παιδιά έτρωγαν 6 – 7 κοπρίφκες μαζί και μερικές φορές κατά λάθος καταπίνανε και κάποια κουκούτσια…
Το Ασβεστοχώρι είναι γεμάτο από κοπριφκιές, με ώριμες αυτήν την εποχή κοπρίφκες. Μόνο που δεν υπάρχουν -πλέον- σ’ αυτά σκαρφαλωμένα παιδιά κι ούτε τα δένδρα αυτά σημαίνουν για εκείνα τίποτε. Δεν γνωρίζουν ότι το μάζεμα των καρπών τους αποτελούσε μία από τις πιο αγαπημένες συνήθειες των γονιών τους. Τότε που δεν υπήρχαν οι τηλεοράσεις ή τα ηλεκτρονικά παιχνίδια τα οποία καθηλώνουν σήμερα τα παιδιά στα σπίτια τους και μάλιστα επί ώρες μπροστά σε μία οθόνη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται…
Νίκος Γιώτης
Αναζήτηση
Αρχείο
- Μάιος 2022
- Μάρτιος 2022
- Δεκέμβριος 2021
- Ιούλιος 2021
- Μάιος 2021
- Δεκέμβριος 2020
- Σεπτέμβριος 2020
- Ιούλιος 2020
- Απρίλιος 2020
- Φεβρουάριος 2020
- Ιανουάριος 2020
- Δεκέμβριος 2019
- Νοέμβριος 2019
- Οκτώβριος 2019
- Σεπτέμβριος 2019
- Ιούλιος 2019
- Ιούνιος 2019
- Μάιος 2019
- Απρίλιος 2019
- Μάρτιος 2019
- Φεβρουάριος 2019
- Ιανουάριος 2019
- Δεκέμβριος 2018
- Νοέμβριος 2018
- Οκτώβριος 2018
- Αύγουστος 2018
- Ιούλιος 2018
- Ιούνιος 2018
- Μάιος 2018
- Απρίλιος 2018
- Μάρτιος 2018
- Φεβρουάριος 2018
- Ιανουάριος 2018
- Δεκέμβριος 2017
- Νοέμβριος 2017
- Οκτώβριος 2017
- Σεπτέμβριος 2017
- Αύγουστος 2017
- Ιούλιος 2017
- Ιούνιος 2017
- Μάιος 2017
- Απρίλιος 2017
- Μάρτιος 2017
- Φεβρουάριος 2017
- Ιανουάριος 2017
- Δεκέμβριος 2016
- Νοέμβριος 2016
- Οκτώβριος 2016
- Σεπτέμβριος 2016
- Αύγουστος 2016
- Ιούλιος 2016
- Ιούνιος 2016
- Μάιος 2016
- Απρίλιος 2016
- Μάρτιος 2016
- Φεβρουάριος 2016
- Ιανουάριος 2016
- Δεκέμβριος 2015
- Νοέμβριος 2015
- Οκτώβριος 2015
- Σεπτέμβριος 2015
- Αύγουστος 2015
- Ιούλιος 2015
- Ιούνιος 2015
- Μάιος 2015
- Απρίλιος 2015
- Μάρτιος 2015
- Φεβρουάριος 2015
- Ιανουάριος 2015
- Δεκέμβριος 2014
- Νοέμβριος 2014
- Οκτώβριος 2014
- Σεπτέμβριος 2014
- Αύγουστος 2014
- Ιούλιος 2014
- Ιούνιος 2014
- Μάιος 2014
- Απρίλιος 2014
- Μάρτιος 2014
- Φεβρουάριος 2014
- Ιανουάριος 2014
- Δεκέμβριος 2013
- Νοέμβριος 2013
- Οκτώβριος 2013
- Σεπτέμβριος 2013
- Αύγουστος 2013
- Ιούλιος 2013
- Ιούνιος 2013
- Μάιος 2013
- Απρίλιος 2013
- Μάρτιος 2013
- Φεβρουάριος 2013
- Ιανουάριος 2013
- Δεκέμβριος 2012
- Νοέμβριος 2012
- Οκτώβριος 2012
- Σεπτέμβριος 2012
- Αύγουστος 2012
- Ιούλιος 2012
- Ιούνιος 2012
- Μάιος 2012
- Απρίλιος 2012
- Μάρτιος 2012
- Φεβρουάριος 2012
- Ιανουάριος 2012
- Αύγουστος 2011
- Ιούλιος 2011
- Ιανουάριος 2011